شاهو حسینی
پیدایی و گسترش اعتراضات مدنی بە عنوان فورماسیونی از اعتراضات گسستە از
خشونت و درصدد تاثیرگذاری بر تصمیمات حکومتی بجای سرنگونی حکومت بدون تردید محصول
سوبژکتیویسم و مشروعیت سوژە مستقل و خودمختار است، اندیشەای کە فورماسیون معنایی
جدیدی از انسان، فرد، جامعە و جهان و گونە جدیدی از ارتباط میان این هستی‌ها ارائە
نمود. این مدل جدید از اعتراضات بدون تردید محصول تحولات گوناگونی در عرصەهای
گوناگون جامعە غربی شامل انسان، فرد، جامعە و حکومت است. این شکل از اعترضات نە
خود را آلترناتیو حکومت می‌داند و نە ابزار اپوزیسیونی کە درصدد سرنگونی حکومت
است، بلکە درصدد تثبیت هویتی مستقل و آزاد از خود در راستای کنش‌گری در جهت منافع
خویش است.
ایران پس از انقلاب تا بە امروز شاید بیشتر با آزمون و خطا درصدد پیدا کردن
راهی برای تحدید حاکمیت، تغییر در مناسبات و روابط میان حکومت و جامعە بودە، جنبشهای اعتراضی در ایران اما
هموارە از نوعی گسست، عدم هماهنگی و محدودبودگی در یک محیط خاص جغرافیایی در رنج
بودند، اما ظهور اعتراضات مدنی طی سالهای سال گذشتە از اعتراضات کارگران نیشکر هفت
تپە گرفتە تا اعتراضات معلمان، بازاریان و کولبران بانە و دیگر شهرهای مرزی
کردستان، مالباختگان موسسەهای قرض‌الحسنە، کارگران دیگر کارخانجات و بخشهای دولتی
و اخیرا اعتصاب سراسری کامیون‌داران کە بەجرات می‌توان آن را موفق‌ترین اعتصاب از
نڤر هماهنگی، یکرنگی و پشتیبانی نام نهاد، نوید ظهور الگویی جدید از اعتراضات و
اعتصابات مدنی در ایران را می‌دهند، نوعی جدید از اعتراضات و اعتصابات کە برآمدە
از نوع ساختار اجتماعی، فکری، حکومتی و اقتصادی ایران است، این الگو کە آرام آرام
دارد فرم و محتوای خود را پیدا می‌کند بدون تردید خواهد توانست تاثیرات ماندگاری
را در مناسبات میان حکومت و جامعە برجای بگذارد.
